Texasferðin

Jæja! Þá er Texasferðinni lokið. Í um tvær vikur rúntaði fjölskyldan um Texas og skoðaði og hitti ættingja. Ferðin var nokkurn vegin eins og best var á kosið, enda náðum við að hitta öll systikyni pabba, krakkana þeirra auk maka og kærasta þeirra, sem er ekki lítið þegar allt er tekið saman.
Ævintýrið byrjaði í New York þar sem ég hitti m&p og AV&EÓ. Þar voru miklir, ef ekki nokkuð syfjaðir, fagnaðarfundir áður en haldið var með ofurhressum leigubílsstjóra á Days Inn hótelið okkar. Við höfðum 2 daga í New York og nýttum þá í gönguferðir í Central Park, skoðuðum The Metropolitan Museum of Art (sem er ROSA stórt og æði), fórum á frábæra Djasstónleika, trítluðum upp og niður Broadway, skoðuðum The Metropolitan Opera og fengum okkur í svanginn hér og þar, t.d. í China Town. Mjög yndælt allt saman. Af einhverjum ástæðum var mér úthlutað (af fjölskyldunni) stærsta herberginu á hótelinu þannig að það varð partípleisið... eða þannig (:
Svo var ferðinni haldið áfram til Texas. Flugin í þessari ferð voru náttúrulega nokkuð geðsjúk. Ótrúlegt hvað maður þarf oft að skipta um vélar. Allavegana komumst við frá NY til Lubbock með þremur flugum (NY-Charlotte-Dallas-Lubbock). Við lentum um 14 og Granny og Granddaddy auk bróður pabba sóttu okkur á flugvöllinn. Með þeim rúntuðum við svo til Lamesa, stoppuðum í Prarydog Town, og fylgdumst aðeins með litlu krúsubollunum, og á leikvelli þar nálægt þar sem við gátum aðeins notað uppsafnaða þörf fyrir að láta eins og bjánar (: Svo var kvöldmatur með öllum sem voru á staðnum hjá öðrum bróður pabba. Algjör veisla (eins og reyndar var raunin um hverja einustu máltíð sem okkur hlotnaðist á þessari ferð - hvort sem hún var kvöldmatur eða morgunmatur). Fyrstu dagana gistum við hjá bróður pabba sem býr á sveitabæ rétt utan við bæinn og ræktar lífræna bómull. Síðan ég var lítil hefur þessi bær heillað mig. Þau eiga alltaf urmul af dýrum sem ganga laus úti. Að þessu sinni voru það 3 pilsuhundar og 2 kisur sem eru öll fáránlega kelin, auk hænsna. Svo eiga þau risa trampolin (sem er reyndar farið að segja svoldið til ára sinna og tveir gormar þeyttust burt þegar Einar var að prófa það), fjórhjól og hinn ótrúlegasta kjallara sem til er! Hann hafði heldur ekkert breyst frá því ég var þar síðast fannst mér. Í fyrsta lagi þá er hann RISA stór. Í honum er sófahorn þar sem maður getur horft á sjónvarpið eða spilað tölvuleiki. Svo er skífa fyrir pílukast, lofthokkíborð, borðtennisborð og alls kyns fleira ótrúlega áhugavert.
Allavegana liðu dagarnir í Lamesa með texmex mat, bæjarskoðunum, heimsókn í bómullarvinnslustöð og kirkjugarðinn þar sem nokkrir Voglerar kvíla (eitt par er ennþá lifandi en búið að kaupa sér reit OG stein OG búið að skrifa allt á hann nema dánardagana! Áhugavert.). Einn daginn fórum við öll saman út að skjóta. Það var þvílíkt fjör. Á boðstólum voru mismundandi gerðir af riflum og tvær skammbyssur. Margir þarna úti eru mikið fyrir veiðar. Við stilltum upp dósum og steinum og það var nú alveg merkilegt hvað allir gátu hitt eitthvað, auðvitað var fólk misgott, enda sumir með meiri æfingu en aðrir en þetta var rosa gaman! Annað skipti keyrðum við í þjóðgarð sem heitir Caprock Canyon og gengum þar um. Geðsjúkt flott! Margir metrar af lagskiptu rauðu seti frá Perm - það voru meira að segja steingerfingar!!! En út af því að þetta er þjóðgarður tók ég ekkert með mér - já ég er ótrúlega stolt af mér! Tók bara myndir og skildi ekkert eftir nema fótspor (:
Jæja, svo kvöddum við alla nema bróður pabba og konuna hans sem héldu með okkur á vit ævintýranna niður til Fredricksburg þar sem þau eiga nokkuð land. Það er allt öðruvísi en umhverfið við Lamesa. Þar er allt flatt og þurt og einhvernveginn endalaust eins - svo langt sem augað eygir, nærri Fredricksburg eru hins vegar hæðir og hólar og tré og kaktusar og vatn (: Mjög fallegt þar. Þaðan fórum við til Austen (höfuðborg Texas) eina kvöldstund. Frá Friðriksbæ héldum við svo áfram til Crocket og þaðan til Houston þar sem við fórum aftur í flug. Ég fór alla leið til Vínar í einum rikk, sem þýddi 5 flug, eða ca. 14 klst í flugvélum. Rosa tími sem fer í þetta!
Umhugsundarefni:
Eftir þessa ferð finnst mér ekki skrýtið að margir Bandaríkjamenn eigi við offituvandamál að stríða. Skammtastærðir eru alveg ótrúlegar! Fjölskylda pabba er samt öll mjög nett bara... veit ekki hvernig þau fara að þessu - sennilega fara þau ekki oft út að borða....
Því miður ætla ég að enda á dapurlegum nótum. Þegar við vorum í Metropolitan safninu útskýrði Agnes fyrir mér eitt listaverkið. Það var skýrskotun í ljóð eftir Lewis Allen sem Billie Holiday gerði frægt - Strange Fruit. Það er ótrúlegt hvað mannkynið hefur gert margt ógeðslegt í gegnum tíðina og mér finnst alltaf jafn sárt að komast að því hvað fólk hefur í sér. Þetta ljóð fjallar um svertingja sem hengdir voru í Bandaríkjunum, oftast án ástæðu. Aðrir svertingjar voru látnir horfa á.

STRANGE FRUIT

Southern trees bear strange fruit,
Blood on the leaves and blood at the root,
Black bodies swinging in the southern breeze,
Strange fruit hanging from the poplar trees.

Pastoral scene of the gallant south,
The bulging eyes and the twisted mouth,
Scent of magnolias, sweet and fresh,
Then the sudden smell of burning flesh.

Here is fruit for the crows to pluck,
For the rain to gather, for the wind to suck,
For the sun to rot, for the trees to drop,
Here is a strange and bitter crop.